Termin Ars nova wywodzi się z języka łacińskiego i w dosłownym tłumaczeniu rozumiany jest jako sztuka nowa. Nieprzypadkowo wzięło się akurat takie a nie inne nazewnictwo, które utożsamiane jest z kierunkiem w sztuce, jaki za chwilę Państwu szczegółowiej omówimy na łamach niniejszego wirtualnego informatora. Warto dodać, że ars nowa odnosi się do trendu w dziedzinie muzyki włoskiej oraz francuskiej. Szczegóły w poniższych fragmentach.
Z czym związana?
Ars nova związana była od samego początku ze sferą szeroko rozumianej muzyki polifonicznej. Generalnie rzecz biorąc, ta właśnie tendencja rozwijała się w okresie miedzy 1315 rokiem a rokiem 1400. Ogólnie to przeciwieństwo innego trendu, także występującego w muzyce, jakim była Ars antiqua. Co do etymologii wskazanego słownictwa, trzeba dodać, iż sam termin ars nova wywodzi się z traktatu Philippea de Vitry. Prawdopodobnie po raz pierwszy nazewnictwa owego użyto w roku 1320, albo gdzieś około tej daty.
Nowy styl, nowe cechy
Oryginalność tendencji muzycznej zwanej ars nova niewątpliwie wynikała z tego względu, iż gatunek ten posiadał całą masę nietypowych jak dotąd cech w muzyce. Przede wszystkim pojawiło się ogromne przywiązanie do muzyki, jaka nie stanowiła brzmieć typowo sakralnych, zaś wręcz odwrotnie – było to nawiązywanie i wysuwanie na czoło muzyki świeckiej w swym charakterze. Dodatkowo, wraz z rozwojem omawianego tu trendu muzycznego, doszło do wykształcenia się kolejnych istotny w rozkwicie muzyki w ogóle podgatunków, w tym caccia, ballata, motet izorytmiczny, a także madrygał czy virelai oraz chase. Z czasem pojawił się także intensywny rozwój polifonii, a to zaowocowało wprowadzeniem do muzyki pojęcia kontrapunktu i dysonansu.